Ömer'in bu oyunu öğrendiğinde olacağını düşündüğü şeyleri yaşamak yerine kafasına gök taşı düşmesine razıydı. Çünkü aslında masumdu. Ömer'e "bunlar bir oyunla başladı" demediği için haksızdı sadece. Başka da bir suçu yoktu. Çünkü başka şartlar altında bir araya gelselerdi de aynı şeyleri yaşarlardı, üstelik engel falan da olmaz, çoktan vuslata ererlerdi de. Defne haksız ama yaşadığı her şeyi mecbur olduğu için yaşadı. Ömer'e ne hisleri konusunda yalan söyledi ne de aşık değilken aşık gibi davrandı. Ömer'i kendisine aşık etmek için özel bir çaba göstermedi. Sadece "Defne" oldu. Ömer'in Defne'si.. Yani Ömer gerçek Defne'yi biliyor! Defne mucize olarak nitelendirdiği bu işe çare gözüyle bakarken, en büyük çaresizliğini yarattı, istemeden. Üstelik, hayatının en güzel mutluluklarıydı da bunlar. Defne avaz avaz bağırırken, "Hep ben mi suçlu olayım?" diyordu, zaten o kendi suçunu biliyordu. Ama eğer Ömer ona güvenmezse, adım atamazdı. O yüzden engel Ömer'di Defne için. Atacağı adımlar da Ömer'e gitmek ve her şeyi itiraf etmek kadar büyük olamazdı. Ömer'in kendisinden nefret etmesinden, bunu öğrendiğinde onun elini bırakmasından öyle korkarak yaşıyordu ki, o saçmalamayacaktı da kim saçmalayacaktı? Bu sır açığa çıktığında, oyunu oynayanların tarafında, en derin yarayı kim alır, Defne değil mi? Defne'nin kaybı, Sinan'ınkinden ya da diğerlerinden daha ağır değil mi?

Sonuna kadar bu oyunu Ömer Defne'den öğrenmeli düşüncesinin taraftarıyım ve Defne'nin lafa gerekirse doğumundan başlayarak, her şeyi açık açık anlatmasını isterim. Çünkü aksi takdirde Defne, her geçen gün bir parça masumiyetini kaybedecektir. Zaman genelde iyi şeylere vesile olabilir ama Defne'nin aleyhine işliyor. Bazen risk almak gerektiğini İso Defne'ye çok önceden söylemişti, korkularıyla yüzleşecek cesareti bulduğunda, Ömer İplikçi o gözyaşlarına kıyamayacaktır, Defne'nin anlaşılır tarafları çok fazla. Anlayacaktır ama Defne bir an önce anlattığı takdirde çünkü Ömer İplikçi'nin de sabrının bir sınırı vardır bence.