Ve Sally. İlk bölümlerde ne ayak olduğunu anlamlandıramadığımız, sonra sonra John’la hikayesi kesişen ve kesiştiği noktada anlam kazanan bir karakter oldu Sally. Yer yer üzüldük, yer yer kızdık ancak her daim akan gözyaşları ile, Sally’nin mutlu sona kavuşmasına, yine en çok bizler sevindik. Sarah Paulson hikayenin sapkınlaşmış tarafını sırtlanmıştı. Bu zamana kadar bunu, çoğunlukla Jessica Lange’in üstlendiğini düşünürsek, kıyaslandığı da hep o oldu. Ne yalan söyleyeyim, Jessica Lange’i havası gereği, bütün bir sezon arasam da Sarah Paulson, sapkın Sally rolünün altından, en az onun kalkacağı kadar başarıyla kalktı. Zamanında Iris yüzünden otele tıkılıp kalan Sally, hikayenin sonunda,  Iris sayesinde, bu sefer dünyaya açıldı. Fenomen oldu, çok sevdiği besteci kimliğine geri döndü, Liz’in yardımıyla insanlığın beğenisine sundu. Belirtmeden geçemeyeceğim, Sarah Paulson’un en sevdiğim karakteri, Asylum’daki gazeteci rolüdür. Bu sezon Sally ile harika performanslar çıkardı evet ama Lana Winters’ın yeri apayrı bende. Finalde medyum-televizyoncu Billie Dean olarak görünmesi ne kadar gerekliydi tartışılır ancak Lana’ya benzer inatçılığının olması, beni ufaktan sevindirmedi değil.

March’ı sonunda kavuştuğu Kontes’iyle, hala psikopat hala sevdalı olarak,  Iris’ı yalnızca bağışlanan kanları içen onurlu kan emici olarak, yaşayan ölülerin çoğunu, aynı tas aynı hamam mevzusunda ilerlerken bıraktık. Liz Taylor sonunda büyük aşkına kavuştu, Tristan’a. -Deli misiniz, tabii ki ağladım, kavuşma sahnelerinde.- Hayatlarının ya da ölümlerinin diyelim, en büyük sınavlarını veren Otel Cortez sakinleri artık daha mutlu. Cortez, onlar için tıkılıp kaldıkları yer olmaktan çıkıp, sıcak yuvaları haline geldi. 12 bölüm boyunca birlikte yürüdüğümüz bu yolda, bizleri zaman zaman gerdi, bazı bazı üzdü, yer yer şok etti. Ve fakat kendini sevdirdi. Sezonlar arası bir sıralama yapmam lazım gerekse, şöyle olurdu: Coven, Hotel, Asylum, Murder House. -Freak Show’u alamıyorum malum sebeplerden.- Göründüğü gibi Coven’ın üstüne çıkamasa da, tarafımda yıldızlı kısımlara rahatça oturdu Hotel.

İlk bölümde Eagles’ın Hotel California’sı kullanılmıştı. Ki oldukça manidardı. (Şarkının hikayesiyle ilgili küçük bir araştırma yaparsanız, ne demek istediğimi daha iyi anlayabilirsiniz.) Yüksek müsaadenizle, şarkıdan seçtiğim birkaç dizeden yola çıkarak veda etmek isterim, American Horror Story: Hotel’e.

*“This could be Heaven or this could be Hell” (Burası cennet de olabilir, cehennem de.) Belki de, en anlamlı gelen dizelerdi bunlar o zaman için. Geçen 12 bölüm boyunca, onlar arafta kalırken bizler cenneti de gördük cehennemi de.

* “And she said 'We are all just prisoners here, of our own device” (Ve dedi ki; 'Biz burada sadece kendi icatlarımızın mahkumlarıyız.) Kendi kendilerine ördükleri olayların onları sapkınlığa sürüklediği, kendilerini oraya mahkum eden bir çok sebebin doğduğu ve büyüdüğü bir yerdi Otel Cortez, sakinleri için.

* “You can checkout anytime you like. But you can never leave!” (İstediğin zaman çıkış yapabilirsin. Ama buradan asla ayrılamazsın!) Oradan ayrılamayacaklarını anladıkları zamanlar, bizler için sezon sonuna denk düştü. Onlarda başka bir yoldan çıkış yapmayı denediler. Yaşayan ölü olduklarını ve birbirlerini kabul edip, el ele, sonsuz bir karanlığa yol aldılar.

Good bye Hotel Cortez!